Die Zeit rennt davon, doch es gibt kaum etwas Positives zu schreiben. An einigen Orten haben die Ukrainer die Besatzer zurückgedrängt, doch die Russen drängen anderswo und zerstören eine Stadt nach der anderen. Der Krieg ist für viele langweilig geworden; die militärische Karte mit den eingefärbten umstrittenen Gebieten wird allmählich als die neue politische Karte gesehen, mit der man sich wird abfinden müssen. Den Ukrainern wird immer noch geraten, Russland nicht zu demütigen und zu kapitulieren, und das geschieht auf höchster politischer Ebene; ich verstehe diesen Zynismus nicht. Jeden Tag sterben 60 bis 100 ukrainische Soldaten, jeden Tag verschwindet ein kürzlich noch besiedelter Ort von der Landkarte und wird kulturelles Erbe zerstört, jeden Tag werden riesige materielle Güter aus der Ukraine abtransportiert, doch Russland fühlt sich gedemütigt? Ich bin es müde, darüber zu reden. Inzwischen fließt ein täglicher Strom von Flüchtlingen über die lettische Grenze, viele von ihnen auch aus Russland. Die sogenannte liberale Schicht oder Demokraten, nicht nur Einzelpersonen und Familien, sondern ganze Kollektive, wie die Medien, die in Russland nicht mehr arbeiten können. Leider sind auch diese Menschen größtenteils nicht frei von imperialem Denken und neigen selbst angesichts dieses schändlichen Krieges dazu, sich als „älterer Bruder“ darzustellen und besondere Bedingungen für sich und natürlich Geld zu fordern. Wie ein Freund aus Kasan zu mir sagte, brauchen sie keine Demokratie, sie brauchen ihren Zaren. Einen Zaren, der in der Lage sein wird, anderen seine Ansichten aufzuzwingen. Iwan der Schreckliche und Stalin sind am Leben. Düster.
Foto „Russischer Befreier“
Laiks skrien, taču gandrīz nekā pozitīva, ko rakstīt. Atsevišķās vietās ukraiņi ir atspieduši okupantus, bet krievi spiež citur, fiziski iznīcinot pilsētu aiz pilsētas. Karš daudziem ir kļuvis garlaicīgs, militārā karte ar iekrāsotajām strīdīgajām teritorijām pamazām tiek uztverta kā jaunā politiskā karte, ar ko būs jāsamierinās. Ukraiņiem joprojām tiek dots padoms nepazemot Krieviju un kapitulēt, un tas notiek visaugstākajā politiskajā līmenī, neizprotu šo cinismu. Katru dienu iet bojā no 60 līdz 100 ukraiņu karavīru, katru dienu no kartes pazūd kāda nesen apdzīvota vieta un iznīcināts kultūras mantojums, katru dienu no Ukrainas tiek izvesti milzīgi materiālie labumi, bet pazemojumu izjūt Krievija? Apnicis par to runāt. Tikmēr katru dienu pāri Latvijas robežai plūst bēgļu straume, daudzi arī no Krievijas. Tā saucamais liberālais slānis jeb demokrāti, ne tikai indivīdi un ģimenes, bet veseli kolektīvi, piemēram, masu mediji, kuriem Krievijā vairs nav iespējams strādāt. Diemžēl arī šie cilvēki lielākoties nav brīvi no impēriskās domāšanas un pat šī apkaunojošā kara apstākļos mēdz pasniegt sevi kā “vecākais brālis”, pieprasot sev īpašus apstākļus un, protams, naudu. Kā man teica Kazaņas draugs, viņiem nevajag demokrātiju, bet savējo caru. Caru, kurš būs spējīgs uzspiest pārējiem viņu uzskatus. Ivans Briesmīgais un Staļins ir dzīvi. Drūmi.
foto “Krievu atbrīvotājs“