Heute wollte ich entweder schweigen oder etwas Abstrakteres schreiben, über die Ewigkeit nachsinnen, über den Wandel der Epochen, über den Wirbel der Geschichte, über die Transformationen der Wirklichkeitswahrnehmung, und mich dann an die Arbeit machen, das Drehbuch zu schreiben, aber das ist unmöglich. Eine Stadt namens Butscha. Buča! Auf Lettisch – fast ein Kuss. Vor der Okkupation war es ein komfortabler und moderner Vorort von Kiew, den die Ukrainer gestern zurückerobern konnten, aber als die Besatzer abzogen, hinterließen sie einen Gruß – Straßen voller erschossener Zivilisten, viele von ihnen mit auf dem Rücken gefesselten Händen, meist mit Schüssen in den Hinterkopf, aber auch völlig zufällige Opfer, die auf Fahrrädern oder in Autos vorbeikamen. Es werden außerdem Leichen in Kanalisationsschächten gefunden, es wurden auch Massengräber entdeckt, mehrere Frauen sind nackt, einige Leichen versuchten die Besatzer zu verbrennen. Man könnte denken, eine psychopathische Einheit hätte sich auf der Flucht befunden, aber die Abreise fand nicht überstürzt chaotisch statt- die Stadt ist sorgfältig vermint worden. Es gibt Minen auf Kinderspielplätzen, in Tunneln, auf den Straßen, an den Haustüren, Sprengsätze, die als Telefone, Nudelpackungen oder Streichholzschachteln getarnt sind. Es ist ein methodisches Vorgehen gewesen. In der nahe gelegenen Stadt Irpin ist das Bild ähnlich. Ich weiß nicht, was ich dazu noch sagen soll. In Riga ist vorerst alles ruhig.
Foto: Im vergangenen Jahr in Russland verabschiedete Standards für Massenbestattungen, die am 1. Februar dieses Jahres in Kraft traten
Šodien gribējās vai nu paklusēt, vai uzrakstīt kaut ko abstraktāku, ļauties apcerei par mūžību, laikmeta maiņu, vēstures kūleni, realitātes uztveres transformācijām un tad nodoties darbam pie scenārija rakstīšanas, taču nav iespējams. Pilsēta vārdā Buča. Buča! Latviski – gandrīz skūpsts. Pirms okupācijas bija ērta un moderna Kijevas priekšpilsēta, ko vakar ukraiņiem izdevās atgūt, taču aizejot okupanti bija atstājuši sveicienu – pilnas ielas ar nošautiem civiliedzīvotājiem, daudziem no kuriem uz muguras sasietas rokas, pārsvarā šauts pakausī, taču netrūkst arī pilnīgi nejaušu upuru, kas braukuši garām uz velosipēda vai mašīnā. Līķus atrod arī kanalizācijas lūkās, ir atrasti arī masu apbedījumi, vairākas sievietes izģērbtas kailas, dažus ķermeņus okupanti mēģinājuši sadedzināt. Var domāt, ka bēgot rīkojusies kaut kāda psihopātu vienība, taču aiziešana nav bijusi haotiska – pilsēta ir ļoti rūpīgi mīnēta. Mīnas ir bērnu rotaļu laukumos, tuneļos, uz ielām, pie ieejas durvīm, spridzekļi nomaskēti kā telefoni, makaronu paciņas vai sērkociņu kārbas. Tas ir bijis metodisks darbs. Netālajā Irpiņas pilsētā aina ir līdzīga. Nezinu, ko te vēl teikt. Rīgā pagaidām viss mierīgi.
Foto: Krievijā pagājušogad apstiprinātie masu apbedījumu standarti, kas stājās spēkā šā gada 1. februāri (https://docs.cntd.ru/document/727930017?marker=64S0IJ
